Clementine, mijn zus, bracht een potje ansjoviscrème mee uit Collioure.
Collioure is vermaard om zijn ansjovis in pekel en menigeen maakte een omweg naar dit mooie havenplaatsje, zeg maar tussen Perpignan en de Spaanse grens.
We waren beiden al eens bij la maison Roque waar gedemonstreerd werd hoe ansjovis wordt schoongemaakt en ingelegd.
De conservenfabriek ligt hoger in het dorp en kan om hygiënische redenen niet bezocht worden.
Dat herinnerde mij aan de Italiaanse filmklassieker La Terra Trema van Luchino Visconti uit 1948. Die gaat over de strijd en de grote armoede van de vissers van Sicilië en hoe ze bedrogen en uitgebuit werden. Dat was ook de tijd dat ze als gastarbeider naar Nederland kwamen om hier in de mijnen, textiel of hoogovens te werken. Zijn ze misschien daarom zo hulpvaardig voor de vluchtelingen van nu? Maar dit terzijde, het gaat over de ansjovis.
In die film komt een fragment voor dat er op een nacht een overvloedige ansjovisvangst is. De hele familie van jong tot oud wordt bijeengeroepen om als de wiedeweerga ansjovis schoon te maken en te pekelen. Dat ging beslist niet hygiënisch: zittend op een vloer van aangestampte aarde.
De gepekelde ansjovis ging in houten tonnetjes. Dat was hun bezit. In tijden dat het tegenzat, bij slecht weer wanneer ze niet konden vissen, zoals in de winter, konden ze een tonnetje verkopen om aan eten te komen.
Om nu zeer decadent terug te komen op mijn dikke entrecôte met ansjoviscrème, recept van de mevrouw van La Maison Roque:
Gril de entrecôte of steak zonder peper of zout.
Bestrijk het vlees dun met de ansjoviscrème.
En dat is erg lekker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten