Over deze blog

Hoog tijd om me voor te stellen.
Op deze blog, die als een receptuitwisseling tussen mij en mijn zus in Zuid Frankrijk begon, zijn ongemerkt zoveel bezoekers gekomen, dat het hoog tijd wordt om me even netjes voorstellen.

Het koken zit ons in de genen. Onze opa en onze moeder waren vooral bedreven in het taartenbakken; haar ultieme droom was het originele recept van de Sachertorte te bemachtigen. We aten toen buitenissigheden die anderen het ergste over onze familie deed vermoeden: stinkende knoflook, beschimmelde worsten, bremzoute vieze visjes. Ach ja, kunstenaarsfamilie. Dat was eind vijftiger jaren.

Mijn zus vertrok naar Frankrijk, waar ze van haar schoonmoeder - ze is nu in de 90 - de kneepjes van de regionale keuken leerde. Ik verhuisde naar Spanje waar ik leerde dat je haantjes, konijnen en eenden vers, dus vooral lévend moest kopen en dat je de kippen in hun krop (maïs) en in hun kont (eieren) moest voelen. En de vissen op de markt moesten echt nog naar adem happen alvorens in de zarzuela te belanden.

Later, toen ik bij de Club Mediterranée werkte, was ik in mijn vrije uurtjes altijd in de keuken te vinden. Dat was in de tijd dat het nog geen Club Med heette en waar de happy few elkaar tegenkwam. Met een decadent aanbod aan oesters, kreeften, hele speenvarkentjes en wat je maar kon bedenken was het een befaamd voedselwalhalla. Ik genoot ervan om in de keuken patissiers aan het werk te zien met Saint Honoré taarten of croissantjes voor het ontbijt. Het enige aanwezige kookboek was de Escoffier zonder plaatjes. Ik herinner me dat er op een dag geen aanvoer van kalfsschnitzels was. We hebben toen haai gepaneerd en geserveerd als Escalopes Milanaises. Niemand die het in de gaten had.

Op mijn reizen in het Verre Oosten heb ik altijd geprobeerd recepten te ontfutselen, vooral in Sichuan en Kanton, mijn twee favoriete Aziatische keukens. Oh ja, en dan hebben mijn zus en ik ook nog een kookcursus in Marrakesh gevolgd – hoog tijd dat ik weer eens Marokkaans ga koken.


Hoe het begon.
Culibloggen door Ikea

Passie voor koken en recepten verzamelen zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Het begon met schriftjes, krantenknipsels en folders. Daarna de tijdschriften, kookboeken en notities, vaak zonder titel, alleen met opsomming van de ingrediënten.

Bovendien verstopte mijn zus in Frankrijk, die dezelfde passie deelt, mijn mailbox regelmatig met haar recepten en verslagen van proeverijen bij olijf-, eenden- en truffelboeren. Alles bij elkaar een receptentsunami waarin recepten terugvinden een desperate bezigheid is. Mijn enige verlossing zou zijn mijn levenswerk radicaal in de container te kieperen.

Toen, tijdens de cursus Zweedse hapjes maken bij Ikea, wist ik het. Een Ikea Eureka, zeg maar. Alles wat ik maak zet ik in een weblog. Nu nog mijn zus overtuigen om hetzelfde te doen.

Dit werd het begin van onze receptenuitwisseling Le blog de Clementine en deze blog.