Avocado toast en Inleiding Simply Nigella Feel Good Food kookboek

 

Tsjee, wat een gedoe om Nigella's laatste kookboek. 'Hoe durft ze dit een recept te noemen, gewoon geprakte avocado op een geroosterde boterham.' Het is zelfs tot een avocadogate geworden in Groot Brittannië. Komt ze er weer een beetje bovenop na alle ellende van sterfgevallen, scheiding en rechtbank, schijnen de mensen haar haar nieuwe leven niet te gunnen. Het deed me denken wat ik eens op het strand van Sri Lanka zag. Er kwam een mooi tropisch vogeltje aangevlogen en in een mum van tijd stortten zich een hele zwerm zwarte kraaien op het vogeltje en forceerden het tegen de grond, waar ze het doodpikten. Het was een afschuwelijk gezicht, dat ik nooit zal vergeten.

Maar oordeel zelf over het recept. Ik vond het wel lekker en ik zal het vaker als ontbijt of lunch maken. 

Ingrediënten:

voor de zoet-zure radijsjes:

175 gr radijsjes, liefst van die langwerpige

125 ml rijstazijn

125 ml koud water

2 el suiker

2 tl zeezoutvlokken

2,5 tl roze peperkorrels

voor de avocado toast:

1/2 tl zeezoutvlokken

2 tl citroensap

1-2 sneetjes speltbrood

1 rijpe avocado

1/2 tl gedroogde chilivlokken 

1-2 el gedroogde dille

1 cm verse gember, geraspt.

Bereiding van de radijsjes:

1. Snijd de radijsjes in de lengte in heel dunne plakjes (bijv. met een mandoline). Als ze heel klein zijn, kan je ze in kwarten snijden. Leg ze in een schaaltje.
2. Doe de rijstazijn, water, suiker, zout en peperkorrels in een klein pannetje en breng aan de kook. Draai het vuur uit en roer tot de suiker en het zout volledig opgelost zijn. Giet het vervolgens over de radijsjes, druk ze met een lepel naar beneden tot ze onder staan. Laat ze afkoelen en et ze in de koelkast voor het ontbijt van morgenochtend. Je kunt de radijsjes in een afgesloten potje een maand in de koelkast bewaren.

Bereiding van de avocado:

1. Roer het zout door het citroensap en rooster het brood.
2. Prak het avocadovlees grof met 1/4 tl chilivlokken, 1 el gehakte dille en vers geraspte gember. Voeg nu het zout en het citroensap toe en roer het met een vork door.
3. Leg een flinke berg avocado op het geroosterde brood en maak af met de radijsjes, of strooi er meer chilvlokken en dille over.

 

Inleiding

Het is tegenwoordig gewoon om over koken te praten als een soort therapie (en  soms is het dat ook). Voor mij heeft koken echter te maken met toewijding aan het  leven, wat een combinatie van hoop en speelsheid in zich heeft.  Zodra ik weer tot  zulke gevoelens in staat was, ontstond het idee voor dit boek. 

Ook toen ik dacht dat ik niet kon koken, of toen ik geen eigen keuken had, moest  ik eten op tafel zetten, en daar ben ik dankbaar voor. Als koken niet stoelt op  noodzakelijkheid, verliest het zijn context en doel. Koken doe ik voor mijn eigen  plezier en dat van anderen, maar het houdt in de eerste plaats verband met het in  stand houden van leven, en dan pas met het vormgeven van dat leven. 

Wij creëren continu werelden voor onszelf; voor mij stond de keuken altijd in het  middelpunt. Er zijn tijden in mijn leven geweest waarin koken een veilige haven  vormde, een essentiële plek waar ik me kon verliezen in creativiteit. Mijn vorige  boeken zijn hiervan het bewijs. Maar bij dit boek was het anders. Eerst moest  ik mezelf sterk koken. Je zult me nooit horen praten over ‘gezond’ voedsel. Ik  verafschuw die term, maar meer nog de hedendaagse mantra ‘zuiver eten’. Lang  geleden schreef ik in Hoe te eten: ‘Waar ik een hekel aan heb is die new age  voodoo, dat moderne vage gezwets over eten dat schadelijk of geneeskrachtig  zou zijn, en over goed eten waardoor je een goed mens zou worden. En dat die  goede mens dan vanzelfsprekend slank, gezond ogend en fit is […]. Zo’n opvatting  dreigt volgens mij het nazisme (met zijn ideologische cultus van fysieke perfectie) te  combineren met puritanisme (met zijn afschuw van vlees en geloof in verlossing door  onthouding).’

De zuiveretenbrigade lijkt de belichaming van al mijn angsten. Eten is niet vies,  de geneugten van het vlees zijn essentieel voor het leven, en hoe we ook eten, we  gaan allemaal dood en raken mensen om ons heen kwijt. We kunnen met wat we  eten geen controle over het leven uitoefenen. Maar hoe we koken en zelfs hoe we  eten, geeft ons wel zeggenschap over onszelf (voor zover dat überhaupt mogelijk is).  Al het eten in dit boek heb ik voor mezelf gekookt. Hoewel ik er zeker naar heb  gestreefd voedsel te kiezen dat ervoor zorgde dat ik me fysiek sterker voelde, ben  ik altijd van mening geweest dat eten dat je voor jezelf kookt wezenlijk goed voor  je is. Niet alleen omdat echte ingrediënten beter voor je zijn dan nepvoedsel, maar  omdat voor jezelf koken op zich al een uiterst positieve daad is, een vriendelijke  daad. En terwijl ik veel heb gelezen over mindful eten, heb ik weinig of niets  gevonden over mindful koken. Als ik kook, ga ik helemaal op in de simpele rituelen  van hakken, roeren en proeven. Ik verlies mezelf in de wereld van smaken, sensaties  en simpele concrete dingen. 

En naarmate ik vorderde, raakte dit boek doortrokken van het plezier een nieuw huis  in te richten. Ik moet glimlachen als ik zie hoe de kleuren van mijn keuken en het  thuis dat ik rond mezelf heb gecreëerd zijn weerspiegeld in de kleuren van dit boek.  Maar natuurlijk vertelt het boek ook het bredere verhaal van hoe ik leef: hoe ik kook voor mijn vrienden en familie, het esthetische genoegen dat ik beleef aan voedsel en mijn overtuiging dat het eten dat we koken en de manier waarop we dat doen ons  leven makkelijker kan maken, ons een beter en vitaler gevoel kan geven en ons in  contact kan brengen met onszelf, met anderen en met de wereld.  

Nigella Lawson